Jak wygląda terapia DDA i komu może pomóc?

Klukowo 16 lipiec 2025

Reklama

ARTYKUŁ SPONSOROWANY

Niektóre historie nie kończą się w dzieciństwie. Przeciwnie – rozciągają się cieniem na dorosłe życie, wpływają na relacje, poczucie własnej wartości, zaufanie do siebie i innych. Tak właśnie bywa w przypadku osób, które dorastały w rodzinach z problemem alkoholowym.

Choć z pozoru prowadzą „normalne” życie – pracują, mają rodziny, funkcjonują społecznie, wewnętrznie często noszą bagaż emocjonalny, którego nie da się łatwo odłożyć. To właśnie dla nich powstała terapia DDA, czyli terapia skierowana do dorosłych dzieci alkoholików.

Rozmowa o emocjach, o tym, co kiedyś bolało, ale nie mogło być nazwane, nie jest łatwa. Tym bardziej że osoby z tego środowiska nauczyły się często świetnie „radzić sobie”, czyli udawać, że nic się nie dzieje.

ednak ukrywane przez lata lęki, poczucie winy, napięcia oraz trudności w relacjach nie znikają. Potrzebują bezpiecznego miejsca, by wreszcie zostać zauważone, a także zrozumiane. I tym miejscem może być właśnie profesjonalna pomoc psychologiczna.

Kim są dorosłe dzieci alkoholików i co je łączy?

Choć każde życie pisze inny scenariusz, psychologia zauważa pewne cechy wspólne dla osób dorastających w rodzinach z problemem alkoholowym. Dorosłe dzieci alkoholików bardzo często:

mają trudności z wyrażaniem emocji i ich rozpoznawaniem,
wykazują skłonność do perfekcjonizmu i brania odpowiedzialności za innych,
odczuwają silny lęk przed porzuceniem lub odrzuceniem,
mają problem z zaufaniem oraz utrzymywaniem bliskich relacji,
odczuwają chroniczne napięcie lub niepokój, nawet jeśli „wszystko jest dobrze”,
zmagają się z poczuciem winy, wstydu lub bycia „niewystarczającym”.

To nie są jedynie cechy charakteru, to adaptacyjne mechanizmy obronne, które kiedyś pomagały przetrwać, ale dziś utrudniają życie. Często właśnie przez to osoby te nie potrafią się cieszyć sukcesami, mają trudność w stawianiu granic albo czują się winne, gdy dbają o siebie. Terapia pomaga spojrzeć na te schematy z nowej perspektywy i – krok po kroku – zacząć je zmieniać.

Na czym polega terapia DDA i jak wygląda jej przebieg?

Terapia DDA to proces psychoterapeutyczny skoncentrowany na zrozumieniu i przepracowaniu trudnych doświadczeń z dzieciństwa. Jego celem nie jest osądzenie przeszłości, ale rozpoznanie jej wpływu na teraźniejszość oraz odzyskanie kontroli nad swoim życiem. Zwykle terapia odbywa się w formie indywidualnej lub grupowej i trwa od kilku miesięcy do nawet kilku lat – w zależności od głębokości problemów czy potrzeb osoby uczestniczącej.

Pierwszym etapem terapii jest zazwyczaj rozpoznanie problemu, zrozumienie, jak dzieciństwo wpłynęło na obecne funkcjonowanie. Osoby uczą się identyfikować swoje mechanizmy obronne, pracują nad emocjami oraz budują poczucie własnej wartości. Z czasem terapia pomaga też uczyć się zdrowych relacji, stawiania granic, wyrażania potrzeb, czyli wszystkiego, czego często zabrakło w domu rodzinnym.

Terapia DDA w Warszawie dostępna jest w wielu formach, zarówno jako terapia indywidualna, jak i grupowa, a także w ramach poradni specjalizujących się w leczeniu uzależnień oraz współuzależnień. Kluczowe jest jednak to, by trafić do miejsca, w którym osoba poczuje się naprawdę bezpieczna i zrozumiana.

Komu może pomóc terapia DDA?

Terapia tego typu skierowana jest do osób, które choć dorosłe, noszą w sobie ślady nieprzepracowanego dzieciństwa. Nie muszą one cierpieć na poważne zaburzenia, wystarczy, że odczuwają wewnętrzny dyskomfort, powtarzają destrukcyjne schematy w relacjach, mają trudność z odczuwaniem satysfakcji lub często doświadczają stanów lękowych.

Warto zaznaczyć, że pomoc psychologiczna nie jest zarezerwowana tylko dla osób „w kryzysie”. Czasem wystarczy wewnętrzne poczucie, że „coś nie gra” - że mimo wysiłków życie nie daje radości, że bliskość przytłacza, a sukces nie przynosi ulgi. Wtedy właśnie warto rozważyć terapię DDA, by zrozumieć, co stoi za tymi trudnościami.

Nawet jeśli od dzieciństwa minęły już dekady, jego echo może wciąż rezonować w codziennych wyborach, w sposobie mówienia do siebie, w relacjach z partnerami, dziećmi, współpracownikami.